شیر بی یال و دم یا شرکت بدون آب و فاضلاب

از قطع طولانی مدت و بدون اطلاع قبلی آب گرفته تا تبعیض در ساعت های جیره بندی مناطق مختلف شهر و اظهار نظر دیرهنگام متولی این بخش.

این در حالیست که در استان شرکت‌هایی به نام آب منطقه‌ای و آب و فاضلاب را هم داریم که وظایف تخصصی تامین و توزیع  آب را بر عهده دارند.

به نمایندگان و ساختار آب و فاضلاب که مراجعه می‌کنیم، شرکتی را می‌بینم که قسمت زیادی از بخش تامین آب شربش در اختیار شرکتی دیگر به نمایندگی از مرکزنشینان و سرمایه‌داران با امتیاز دولتی در تهران است که می تواند برای تحمیل خواسته های احتمالی خود از جمله قبول صورت حساب های مالی و میزان آب تحویل شده، هر زمان که اراده کند، تولیدش را (در آب شیرین کن) پایین بیاورد یا به کلی تعطیل کند.

بخش فاضلابش هم در اختیار شرکت دیگری‌ با سرمایه و سهامداری صنایعی است که آن هم به هر دلیلی و هر وقت اراده کند می تواند فاضلابش را بدون تصفیه اصولی روانه خورها و دریا کرده و بوی گند فاضلابش را هم به مشام شهر و خانه‌ها و ریه‌ها مردم دهد.

این فشارهای احتمالی و بدون اهرم های بازدارنده و کنترلی موثر، از یک سو فشار‌ مستقیم به روان و بهداشت و زندگی مردم در نیاز راهبردی آب و از دیگر سو سلب قدرت حاکمیتی دولت در این بخش حیاتی است.

در چنین شرایط ناپایداری، خاستگاه وجودی شرکتی عریض و طویل مانند آب و فاضلاب با ابهام و چالش جدی مواجه می شود.

در این وضعیت اگر شهروندان اعلام کنند از چاه و از باران آب می‌گیریم و آبشیرین‌کن‌های کوچک خانگی راه می‌اندازیم و برای فاضلابمان هم چاه می‌زنیم و اطرافش با این کود مجانی درخت می‌کاریم، چندان عجیب نخواهد بود.